Ύπατος (Αρχαία Ρώμη) - definitie. Wat is Ύπατος (Αρχαία Ρώμη)
Diclib.com
Online Woordenboek

Wat (wie) is Ύπατος (Αρχαία Ρώμη) - definitie


Ύπατος (Αρχαία Ρώμη)         
  • Ο Φλάβιος Αναστάσιος Πρόμπος, ύπατος της Ανατολικής Αυτοκρατορίας κατά το 537. Ανάγλυφο από το υπατικό του δίπτυχο, Εθνική Βιβλιοθήκη της Γαλλίας.
Ο ύπατος (λατινικά: consul) ήταν αξίωμα της Αρχαίας Ρώμης. Κάθε χρόνο εκλέγονταν δύο ύπατοι, οι οποίοι αναλάμβαναν από κοινού - με δικαίωμα αρνησικυρίας του ενός στις αποφάσεις του άλλου - τη διακυβέρνηση της πόλης και της ιταλικής χερσονήσου. Αλλά και οι εκτός Ιταλίας περιοχές, οι αποκαλούμενες επαρχίες, πολύ συχνά διοικούνταν από πρώην υπάτους.
Αρχαία Ιστορία         
Αρχαία Ιστορία εννοείται σύνολο των γεγονότων του παρελθόντοςWordNet Search - 3.0 , "History" από την έναρξη της καταγεγραμμένης ανθρώπινης ιστορίας έως τις αρχές του μεσαίωνα ή την ύστερη αρχαιότητα.
Αρχαία Σπάρτη         
  • Τα ερείπια του θεάτρου της αρχαίας Σπάρτης
  • Προτομή που πιθανώς εικονίζει τον Λεωνίδα Α΄
  • Κλεομένη Γ´]], 235-221 π.Χ.
  • Αναπαράσταση της όψης της αρχαίας πόλης όπως θα φαινόταν από τις [[Θεράπνες]], 19ος αιώνας
  • Απεικόνιση της αγοράς της αρχαίας Σπάρτης, 19ος αιώνας
  • Αναπαράσταση οδού της αρχαίας Σπάρτης, 19ος αιώνας
ΠΌΛΗ-ΚΡΆΤΟΣ ΤΗΣ ΑΡΧΑΊΑΣ ΕΛΛΆΔΑΣ
Σπαρτιάτες; Αρχαία Λακωνία; Λακεδαιμόνιοι; Σπάρτη (αρχαία πόλη)
Η Σπάρτη (Σπάρτα στη Δωρική διάλεκτο, Σπάρτη στην Αττική διάλεκτο) ήταν πόλη-κράτος στην Αρχαία Ελλάδα που ήταν χτισμένη στις όχθες του ποταμού Ευρώτα στη Λακωνία στο νότιο ανατολικό μέρος της Πελοποννήσου. Ήταν αποικία λαών της Βοιωτίας που λόγω υπερπληθυσμού εγκατέλειψαν την κεντρική Ελλάδα και αποίκισαν την Πελοπόννησο. Έχει μείνει γνωστή στην παγκόσμια ιστορία για τη στρατιωτική δύναμή της, την πειθαρχία της και το μεγάλο αριθμό των δούλων της. Επίσης, είναι γνωστή και στην Ελληνική Μυθολογία, κυρίως για τον μύθο της Ωραίας Ελένης. Η στρατιωτική δύν�

Wikipedia

Ύπατος (Αρχαία Ρώμη)
Ο ύπατος (λατινικά: consul) ήταν αξίωμα της Αρχαίας Ρώμης. Κάθε χρόνο εκλέγονταν δύο ύπατοι, οι οποίοι αναλάμβαναν από κοινού - με δικαίωμα αρνησικυρίας του ενός στις αποφάσεις του άλλου - τη διακυβέρνηση της πόλης και της ιταλικής χερσονήσου. Αλλά και οι εκτός Ιταλίας περιοχές, οι αποκαλούμενες επαρχίες, πολύ συχνά διοικούνταν από πρώην υπάτους.